နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၹဳဒၶႆ

Thursday 11 April 2013


ျမတ္ဗုဒၶသိထားတဲ့ တေလာကလံုးအတြက္ အၿမဲတမ္း မွန္ေနေသာ သဘာ၀ အရွိတရား(၁)။

ကမၻာေပၚမွာ ဘာသာအယူ၀ါဒေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာရွိပါတယ္။ အဲဒီ အယူ၀ါဒေတြဟာ
ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အယူ၀ါဒ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြန္းလာမွသာ ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပါ။ ဒါေပ
မဲ့ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ သိတဲ့တရား၊ ေဟာညႊန္ျပတဲ့ တရားဟာ အၿမဲတမ္းမွန္ကန္ေနတဲ့ သဘာ
၀တရား ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို ့သာ ဗုဒၶရဲ ့ တီထြင္ထားတဲ့ တရားဆိုရင္ ဗုဒၶေပၚထြန္းလာမွ
ပဲ ဒီတရား ေပၚထြန္းလာရမယ္။ ဗုဒၶ မေပၚထြန္းရင္၊ ဒီတရား မရွိရဘူး၊ ဒီ သဘာ၀ တရားက
အၿမဲတမ္း ရွိေနတာပါ။ တေလာကလံုးအတြက္ အၿမဲတမ္း မွန္ကန္ေနတဲ့ သဘာ၀ တရားပါ။
ဗုဒၶဘုရား အေလာင္းေတာ္ဟာ ကပိလ၀တ္ျပည္ သုေဒၶါဓန မင္းျမတ္ႏွင့္ မိဖုရားႀကီးျဖစ္
တဲ့ မဟာမာယာေဒ၀ီတို ့၏ သားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ (၁၆) ႏွစ္ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ေဒ၀
ဒဟျပည့္ရွင္၏ သမီးေတာ္ ယေသာ္ဓရာေဒ၀ီႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္ မင္းသမီးေပါင္း ေလး
ေသာင္း အေျခြအရံ မ်ားႏွင့္တကြ၊ ႀကီးက်ယ္ေသာ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို ကာမဂုဏ္ အာရံုမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ ့ေနစဥ္ သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းစတဲ့ သံေ၀ဂ
ရစရာေတြေတြ ့ျမင္ၿပီးဒီကာမဂုဏ္ေတြကို သိမ္းပိုက္ေနတာ မေတာ္ဘူးလို ့ ဆင္ျခင္မိပါတယ္။
မိမိကိုယ္တိုင္က အိုတတ္၊ နာတတ္၊ ေသတတ္ေသာသေဘာ ရွိတဲ့အတြက္ မအို၊ မနာ၊ မေသ
မပ်က္တတ္တဲ့ တရားကို ရွာႀကံဖို ့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
လူသားျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဟာ အခုရွိတဲ့ လူသားေတြနဲ ့ အတူတူပါ၊ ဒီ သဘာ၀ အမွန္ကို ဗုဒၶက
အက်င့္တရား အမွန္နဲ ့ပထမဆံုး ေတြ ့ ရွိ့တာဟာ (ဘ၀အဆက္ဆက္ ပါရမီ) သူမ်ားထက္
ဉာဏ္ထူးခၽြန္ထက္ျမက္မွဳ၊ လံုလ ၀ီရိယ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွဳ၊ စိတ္ဓါတ္ အင္အားႀကီးမားမွဳ၊
တို ့ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶ သိထားတဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ႀကီး ႏွစ္ရပ္ရွိပါတယ္။ (၁)ရုပ္ျဖစ္စဥ္ေခၚတဲ့ သဘာ
၀ႀကီး ျဖစ္စဥ္တစ္ရပ္၊ (၂) နာမ္ျဖစ္စဥ္ေခၚတဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ႀကီး တစ္ရပ္တို ့ ျဖစ္ၾကတယ္။
အဲဒီတရားကို အက်င့္မွန္ လမ္းမွန္ မသိတဲ့သူက မေတြ ့ပါ။ ဗုဒၶ အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳက
ေတာ့ အက်င့္မွန္ လမ္းမွန္ကို က်င့္တဲ့အတြက္ ဒီသဘာ၀ အမွန္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီး
ေတြ ့၊ သိ၊ ျမင္သြားပါတယ္။ ေတြ ့လိုက္တာနဲ ့ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ ့သႏၱာန္က ေလာဘ၊ ေဒါသ၊
ေမာဟ ၿငိမ္းသြားပါတယ္။ အဲဒီ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းသြားေတာ့ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းသြားပါတယ္။
ဒီသဘာ၀ရဲ ့ တရားကို ဗုဒၶလို နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ ့ က်င့္ႀကံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း သိျမင္ႏိုင္ပါ
တယ္။ ဟိႏၵဴ ျဗာဟၼဏေတြေရာ နည္းမွန္လမ္းမွန္အတိုင္း က်င့္ႀကံရင္ သိ၊ ျမင္ ႏိုင္ပါတယ္။
မူဆလင္ေတြ နည္းမွန္လမ္းမွန္ က်င့္ႀကံရင္ သိႏိုင္ပါတယ္၊ ခရစ္ယာန္ေတြ က်င့္ႀကံရင္လည္း
သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီသဘာ၀တရားကို ျမတ္ဗုဒၶ ပိုင္တဲ့တရား မဟုတ္ပါ။ သဘာ၀ကပဲ ပိုင္ပါတယ္
သို ့ေသာ္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က စတင္ ေတြ ့ရွိတာျဖစ္လို ့ စတင္ေတြ ့ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို အစြဲျပဳၿပီး
ဗုဒၶတရားေတာ္လို ့ ေခၚၾကတာပါ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ နတ္လဲမဟုတ္၊ ျဗဟၼာလဲမဟုတ္၊ လူသား
စင္စစ္ ဘုရားပါ။ ဒီဗုဒၶ တရားေတာ္မ်ားကို လူသားအားလံုး က်င့္ႏိုင္၊ သိႏိုင္မွ အက်ိဳးရွိမယ္။
ဘယ္လို အယူ၀ါဒမ်ိဳးပဲ ယူေနယူေန ဒီအက်င့္လမ္းကို အက်င့္မွန္၊ နည္းလမ္းမွန္နဲ ့ က်င့္ရင္
သိႏိုင္ ရႏိုင္ပါတယ္။
မႏၱေလးကေနၿပီး ရန္ကုန္ကိုသြားတဲ့ မီးရထားကို စီးသြားမယ္ဆိုရင္ လမ္းဆံုးတာနဲ ့ ရန္
ကုန္ဘူတာ ဆိုက္ေရာက္မွာပါ။ တရုတ္စီးရင္လဲ ေရာက္မွာပါ။ ကုလားစီးရင္လဲ ေရာက္မွာပါ။
ျမန္မာစီးရင္လဲ ေရာက္မွာပါ။ ရန္ကုန္ကိုသြားတဲ့ မီးရထားကိုသာ မွန္ေအာင္တက္စီး ေရာက္
မွာကေတာ့ ရန္ကုန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶရဲ ့က်င့္နည္းမွန္ျဖင့္ လိုရာခရီး ေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ။
{ခ်မ္းေျမ ့ဆရာေတာ္၏ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအး ခ်မ္းသာေရး တရားေတာ္ကို ကိုးကားပါသည္။}
-------------------------------------------------------------------------------------------
“သင္တန္းဖြင့္ၾကစို႔”
============
တို႔သာသနာ၊ တို႔ဘာသာကို
မ်က္ႏွာလႊဲထား၊ မႀကိဳးစားက
တို႔မ်ားဘာသာ၊ ဆုတ္ယုတ္မွာမို႔
ဘာသာတအား၊ တည္တံပြားေအာင္
တို႔မ်ားညီညာ၊ လက္တြဲကာျဖင့္
ဓမၼ တရား၊ စာေပမ်ားကို
သင္ၾကားက်င့္သံုး ၾကပါစို႔။ ။
---------
“တို႔လိုအပ္သည္။”
==========
ဘာသာအသိ၊ ဗလာရွိေတာ့
အားေပ်ာ့ၿခံတိုင္၊ မတ္မခိုင္ဘဲ
ယိုင္လဲၿဖိဳကာ၊ တြန္း၀င္လာျငား
မိစၦာမွားယူ၊ ထိုထိုသူတို႔ေၾကာင့္.....
တို႔ရဲ႕ဘာသာ၊ သာသနာဟာ..
“ၿခံမခိုင္လို႔၊ ငိုမွာလား...?”
“ေငးငိုင္ေနလို႔၊ ငိုမွာလား...?”
ထိုသို႔အေျခ၊ မျဖစ္ေလေအာင္
ဓမၼ ဓမၼ၊ စကူးလ္ကမွ
အေျခက်က်၊ ဘ၀လွၿပီး
ဆိုးစကိုဖယ္၊ ေကာင္းဖြယ္ကိုက်င့္
ႀကိဳးစားႏွင့္ေတာ့၊ ရင့္က်က္သိမွန္
အမွန္သိကာ၊ ေနာင္လာမ်ိဳးဆက္
အက်ိဳးတြက္ကို................
တို႔လိုလူႀကီး....................
သတိႀကီးစြာ၊ ေဆာင္ရြက္ပါမွ
ဘာသာဂုဏ္ေရာင္၊ ထြန္းေျပာင္လာမည္။
ရင္မွာကိုယ္စီ .. သိေစသတည္း။
ရင္မွာကိုယ္စီ .. ရွိေစသတည္း။
( သိဒၶိေမာင္ဆြမ္းေလာင္း၊ လက္ကမ္းစာေစာင္မွ)
-----------------------------------------------------
“အဓိဌာန္”
========
ငါ့တြက္မ်ားေျမာက္ ခ်မ္းသာေရာက္ဖို႔
ခုေလာက္ႀကိဳးကုတ္ အားမထုတ္ဘူး
ဗုဒၶ ျမတ္စြာ သာသနာ၏
ရွည္စြာအဓြန္႔ ေရာင္လ်ံကြန္႔ဖို႔
စြန္႔စြန္႔ စားစား ငါႀကိဳးစားသည္
စိတ္ထား ငါ့မွာ အၿမဲတည္း။ ။
(ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)

သႀကၤန္ရက္အတြင္း လူ႔ျပည္သို႔ သိၾကားမင္း ဆင္း-မဆင္း

 

“ရွင္ေရဝတရဲ႕ အေမးသံုးပါးအနက္ ပထမအေမးျဖစ္တဲ့ သႀကၤန္ရက္ြင္း လူ႔ျပည္သို႔ သိၾကားမင္း ဆင္းမဆင္းဆိုတာဟာ သႀကၤန္စာက လာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”
“သႀကၤန္စာက ဘယ္လိုလာပါသလဲ ဘုရား”
“သႀကၤန္စာက လာပံုက ဒီလိုကြယ့္၊ လူ႔ျပည္မွာ အဟာသႀကၤန္က်တယ္ ဆုိတာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးသြားတာကို ဆိုလိုတယ္၊ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ဘယ္လို ကုန္ဆံုးသြားတယ္ဆိုတာ အက်ဥ္းေျပာရလွ်င္ ေကာင္းကင္မွာ ေန-လ-နကၡတ္-တာရာေတြထဲက လမ္းစဥ္မပ်က္ ခရီးမွန္မွန္သြားတက္တဲ့ ၾကယ္ေတြကို နကၡတ္လို႔ေခၚတယ္၊ အဲဒီနကၡတ္ေတြဟာ
(၁) အသဝတီ၊ (၂) ဘရဏီ၊ (၃) ၾကကိၠကာ၊ (၄) ေရာဟဏီ၊ (၅) မိဂသီ၊ (၆) အျဒ၊ (၇) ပုႏၷဖုသွ်ဳ၊ (၈) ဖုသွ်၊ (၉) အသလိႆ၊ (၁၀) မာဃ၊ (၁၁)ျပဳဗၺဇလဂုနီ၊ (၁၂) ဥတၱရာဖလဂုနီ၊ (၁၃) ဟႆတ၊ (၁၄) စိၾတ၊ (၁၅) သြာတိ၊ (၁၆) ဝိသာခါ၊ (၁၇) အႏုရာဓ၊ (၁၈) ေဇ႒၊ (၁၉) မူလ၊ (၂၀) ျပဳဗၺသာဠ္၊ (၂၁) ဥတၱရာသာဠ္၊ (၂၂) သရဝဏ္၊ (၂၃) ဓနသိဒၶ၊ (၂၄) သတဘိသွ်၊ (၂၅) ျပဳဗၺဘျဒဗိုဒ္၊ (၂၆) ဥတၱရဘျဒပိုဒ္၊ (၂၇) ေရဝတီ-ရယ္လို႔ ၂၇ လံုးရွိတယ္။
ဒီ ၂၇ လံုးေသာ နကၡတ္ေတြဟာ ေကာင္းကင္အဝန္းမွာ အကြာအေဝး အညီအမွ်တည္ၿပီး လက္ယာရစ္သြားေနၾကတယ္၊ ေနမင္းကလည္း ေကာင္းကင္မွာ သူ႔လမ္းႏွင့္သူ သြားေနယတ္၊ ဒီလုိ ေနမင္းႏွင့္ နကၡတ္ယွဥ္ၿပိဳင္သြားၾကတဲ့အခါ နကၡတ္ကျမန္ၿပီး ေနမင္းက အသြားေႏွးတယ္၊ နကၡတ္ ၂၇-လံုးဟာ တစ္လံုးႏွင့္တစ္လံုး အကြာအေဝး ေလးဖို႔တစ္ဖို႔ကို ပါဒ္လို႔ေခၚတယ္၊ နကၡတ္ ၂၇-လံုး တစ္လံုးေလးပတ္ဆိုေတာ့ ပါဒ္ေပါင္း - ၁၀၈-ပါဒ္ရွိတယ္၊ နကၡတ္ဟာ ေနႏွင့္ယွဥ္ၿပိဳင္သြားရာမွာ ရက္ေပါင္း ၃၀-လြန္လွ်င္ ေနကို ပိုးပတ္လြန္သြားတယ္၊ တန္ခူးလမွာ အသဝနီနကၡတ္ႏွင့္ ယွဥ္ေျပးတဲ့ေနဟာ ရက္ ၃၀လြန္လွ်င္ အသဝနီ ေလးပတ္၊ ဘရဏီ ေလးပတ္၊ ၾကတိၱကာ တစ္ပတ္အားျဖင့္ ကိုးပတ္လြန္သြားတယ္၊ အဲဒီ ကိုးပတ္ေသာ နကၡတ္ရဲ႕ သဏၭာန္ဟာ ဆိတ္႐ုပ္ႏွင့္တူလို႔ မိႆရာသီလို႔ေခၚတယ္၊ မိႆရာသီကစၿပီး တစ္လလွ်င္ ကိုးပတ္၊ ကိုးပတ္ နကၡတ္က လြန္လြန္သြားလိုက္တာ ရက္ေပါင္း ၃၆၅-ရက္ တစ္ႏွစ္ေစ့ေတာ့ မိန္ရာသီအဆံုး ေရဝတီနကၡတ္ႏွင့္ယွဥ္တယ္။
ေရဝတီအဆံုး နကၡတ္ႏွင့္ယွဥ္ၿပီးေတာ့ အစက ယွဥ္ခဲ့တဲ့ အသဝနီ နကၡတ္ ပထမပတ္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့အခ်ိန္ကို သႀကၤန္က်တဲ့အခ်ိန္လို႔ေခၚတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကို သႀကၤန္စာက ဘယ္လိုေရးသလဲဆုိေတာ့ ဘာဏုရာဇမည္ေသာ တနဂၤေႏြၿဂိဳလ္မင္းသည္ ခုနစ္မ်ိဳးေသာ အဝတ္တန္ဆာတို႔တြင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အဝတ္တန္ဆာကို ဝတ္ဆင္လ်က္ ကၽြဲရဲစေသာသတၱဝါ ခုနစ္ေကာင္ အနက္ တစ္ေကာင္ေကာင္ကိုစီး၍ လက္တစ္ဖက္ကား ပန္း၊ လက္တစ္ဖက္က ေရခ်မ္းအိုးပိုက္လ်က္ ထက္ဝယ္ဖြဲ႔၍ အေရွ႕ကသည္ ေတာင္သို႔ ဝင္၏လို႔ ေရးထားတယ္၊ သႀကၤန္စာကေရးတဲ့ တနဂၤေႏြၿဂိဳလ္မင္းဆိုတာ (ေန) ကို တင္စားေရးတာပါ၊ အဲဒါကို လူေတြက သိၾကားမင္းထင္ၿပီး သႀကၤန္တြင္းအခါ သိၾကားမင္း လူ႔ျပည္ဆင္းတယ္လို႔ ေျပာေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အမွန္စင္စစ္ သိၾကားမင္းဆင္းလာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္”
“ဒီလိုဆို သိၾကားမင္းက လူ႔ျပည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆင္းမလာေတာ့ဘူးလား ဘုရား”
“ဘယ္ေတာ့မွ ဆင္းမလာေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး၊ လာသင့္လွ်င္ လာတဲ့ဝတၳဳေတြ ရွိတယ္၊ ဒါြဒသနိပါတ္ မဟာကဏွဇာတ္မွာ သိၾကားမင္း လူ႔ျပည္ ဆင္းလာေၾကာင္း ျပထားတယ္ကြယ့္”
“မွန္ပါ - အဲဒီ မဟာကဏွဇာတ္ကို အတိုခ်ဳပ္ အမိန္႔ရွိပါဦး ဘုရား”
“မဟာကဏွာဇာတ္ အတိုခ်ဳပ္က - ကႆပဘုရားရွင္ သာသနာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရဟန္းေတြေရာ၊ လူေတြေရာ တရားပ်က္ၾကတယ္၊ ကုသိုလ္တရား ပြားမ်ားသူနည္းပါးၿပီး အကုသိုလ္မႈျပဳတဲ့ လူေတြ မ်ားျပားလာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လူေတြ ေသတိုင္းေသတိုင္း နတ္ျပည္ကို မေရာက္ၾကဘူး၊ အပါယ္ေလးဘံုခ်ည္း သြားၾကသတဲ့၊ ဒီအေၾကာင္း သိၾကားမင္းကသိလို႔ လူေတြၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး သာသနာျပဳမွ ေတာ္ေတာ့မွပဲလို႔ဆိုၿပီး မာတလိနတ္သားကို ေခြးနက္ႀကီးေယာင္ေဆာင္ေစတယ္၊ သူက မုဆိုးေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္၊ ေခြးနက္ႀကီးကို ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ၿပီး သူက ဆြဲကိုင္ထားတယ္၊ ေခြးနက္ႀကီးက ဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲဆိုေတာ့ အာဇာနည္ဆင္ႀကီးေလာက္ ႀကီးသတဲ့၊ ေခြးနက္ႀကီးက ေဟာင္ေတာ့ လူေတြက ထိတ္လန္႔ၾကတယ္၊ ေခြးနက္ႀကိးမဝင္ႏိုင္ေအာင္ ၿမိဳ႕႐ိုးတံခါးေတြ ပိတ္ထားေပမယ့္ ၿမိဳ႕႐ိုးကို ခုန္ဝင္သၾကတဲ့၊ ေခြးေဟာင္သံေၾကာင့္ လူေတြပုန္းေနၾကတယ္။
ဥသီကာမင္းကေတာ့ ျပာသာဒ္ထက္ကေနၿပီး မုဆိုးေယာင္ေဆာင္လာတဲ့ သိၾကားမင္းကို သင့္ေခြးႀကီး ဘာလို႔ေဟာင္တာလဲလို႔ ေမးတယ္၊ ဆာလို႔ေဟာတာပါလို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ မင္းက နန္းတြင္းမွာရွိတဲ့ ထမင္းေတြ ခ်ေကၽြးေစတယ္၊ ေကၽြးသမွ်စားၿပီး ေဟာတာပဲတဲ့၊ ဒီအခါ မင္းက ဒီေခြဟာ ေခြးစင္စစ္မဟုတ္၊ ဘီလူးျဖစ္ရမယ္၊ လာတဲ့အေၾကာင္း ေမးမွ ေတာ္မွာပဲလို႔
“အို-မုဆိုးႀကီး၊ သင့္ေခြးဟာ ဘယ္ေလာက္ေကၽြးေကၽြး ဝတယ္မရွိဘူး၊ ေဟာင္တာပဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေဟာင္ရတာလဲ” လို႔ ေမးသတဲ့၊
ဒီအခါ သိၾကားမင္းက
“ငါ့ေခြးဟာ အစာကို စားလိုလို႔ ေဟာင္တာမဟုတ္ဘူး၊ လူသားစားလိုလို႔ ေဟာင္တာျဖစ္တယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္၊
မင္းက
"အို - မုဆိုးႀကီး၊ သင့္ေခြးဟာ လူတိုင္းရဲ႕အသားကို စားသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရန္သူရဲ႕ အသားကို စားသလား” လို႔ ေမးတယ္၊
သိၾကားမင္းက
“လူတိုင္းရဲ႕ အသားကို မစားပါဘူး၊ ရန္သူရဲ႕ အသားကိုသာ စားေၾကာင္း” ျပန္ေျပာတယ္၊
“ရန္သူဆိုတာ ဘယ္လုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ဆုိလိုတာလဲ” လို႔ မင္းက ျပန္ေမးေတာ့
သိၾကားမင္းက
“မင္းႀကီး၊ မတရားမႈျပဳလုပ္သူဟာ ရန္သူျဖစ္တယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္၊
မင္းႀကီးက
“မတရားမႈဆိုတာ ဘယ္လိုအမႈေတြပါလဲ” လို႔ ေမးသတဲ့၊
သိၾကားမင္းက
“မင္းႀကီး - ရဟန္းျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ ရဟန္းအလုပ္ကို မလုပ္ဘဲ လူမ်ားကဲ့သို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္ လုပ္ေနပါလွ်င္၊ ေငြတိုးေပးစားေနပါလွ်င္၊ ေဗဒင္ေဟာ၊ ေဆးကု လုပ္ေနပါလွ်င္ ထိုရဟန္းဟာ ရန္သူျဖစ္တယ္၊
အဲဒီရဟန္းယုတ္ရဲ႕အစားကို ငါ့ေခြးက စားလိ့မ္မယ္၊
လူသားမ်ားဟာလဲ အိုးမင္တဲ့မိဘမ်ားကို ကိုယ္က ေကၽြးေမြးႏိုင္ပါလ်က္ မေကၽြးေမြးခဲ့လွ်င္၊ သူတစ္ပါးမယား ျပစ္မွားခဲ့လွ်င္၊ သူတစ္ပါးပစၥည္း ခိုးယူ လုယက္ခဲ့ပါလွ်င္၊ မိန္းမ ၾကဴးခဲ့ပါလွ်င္၊ သူတစ္ပါးအေပၚ လွည့္ပတ္ညာဖ်န္းစားေသာက္ခဲ့ပါလွ်င္ ထိုသူဟာ ရန္သူျဖစ္တယ္၊ ထိုရန္သူရဲ႕ အသားကို ငါ့ေခြးက စားလိမ့္မယ္” လို႔ေျပာၿပီး သူ႔ကို သိၾကားမွန္းသိေစတယ္။
အဲဒီေနာက္ သိၾကားမင္းက အို-မင္းျမတ္၊ ငါဟာ သိၾကားနတ္မင္း ျဖစ္တယ္၊ လူေတြပ်က္စီးလို႔ ငါလာျခင္းျဖစ္တယ္၊ ဒီကေနာက္ တရားပ်က္သူကို ေခြးစာ ေကၽြးရလိမ့္မယ္ လို႔ သတာရဟ ေလးဂါထာႏွင့္ တရားေဟာသတဲ့ကြယ္၊ အဲဒီလို သိၾကား ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ျပဳထားတဲ့သာသနာဟာ အႏွစ္တစ္ေထာင္ တည္တယ္လို႔ မဟာကဏွာဇာတ္ေတာ္မွာ ဆိုတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သိၾကားမင္းဟာ လူ႔ျပည္ကို မလာတာေတာ့မဟုတ္၊ လာသင့္တဲ့အခါ လာတယ္၊ ဒီအေၾကာင္းကို စတုကၠနိပါတ္ အ႒ကထာ (တ) ၁၂၆-မွာ-
တဒါ သေကၠာ ေဒဝရာဇာ ေက ႏု ေခါ ေလာေက မာတာပိတေရာ ဥပ႒ဟႏိၲ၊ ကုေလ ေဇ႒ာ ပစာယနကမၼံ ကေရာဟိၲ၊ ဒါနံ ေဒႏၲိ၊ သီလံ ရကၡႏၲိ၊ ဥေပါသထကမၼံ ကေရာႏိၲ၊ ေက ပဗၺာဇိတာ သမဏဓေမၼ ယုတၱာ ပယုတၱာ ဝိဟရႏၲိ၊ ေက အနာစာရံ စရႏၲိ တိေလာကံ ေဝါေလေကာေႏၲာ -
လို႔ ဖြင့္ျပထားတယ္၊ ျမန္မာလိုကေတာ့ ထိုအခါ သိၾကားမင္းက လူ႔ျပည္၌ အဘယ္သူတို႔သည္ မိဘတို႔ကိုလုပ္ေကၽြးၾကသလဲ၊ အမ်ိဳး၌ ႀကီးေသာသူတို႔ကို အ႐ိုအေသျပဳၾကသလဲ၊ အလွဴေပးၾကသလဲ၊ သီလမေစာင့္ၾကသလဲ၊ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကသလဲ၊ အဘယ္ရဟန္းမ်ား ရဟန္းတရားအားထုတ္ၾကသလဲ၊ အဘယ္ရဟန္းမ်ား မက်င့္အပ္သကို က်င့္ၾကသလဲလို႔ လူ႔ျပည္ကို ပစ္မထားဘဲ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္လာသင့္လွ်င္ လာတယ္လို႔ မွတ္သင့္တယ္ကြယ့္”
“မွန္ပါ - သိၾကားမင္း လာတယ္ဆိုတာေတာ့ သိရပါၿပီ၊ သိၾကားမင္းမွ တစ္ပါး အျခားနတ္မ်ား လူ႔ျပည့္ဆင္းၿပီး ကုသိုလ္စာရင္းေကာက္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလား ဘုရား”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ လူ႔ျပည္ကိုဆင္းၿပီး စာတုမဟာရာဇ္နတ္မ်ား စာရင္းေကာက္ေၾကာင္း အဂၤုတၱရတိကနိပါတ္ စာတုမဟာရာဇသုတ္မွာ ဘုရားေဟာရွိတယ္ကြယ့္”
“မွန္ပါ - အဲဒီအေၾကာင္းကိုလဲ တိုတုိအမိန္႔ရွိပါဦး ဘုရား”
“လဆန္း ရွစ္ရက္၊ လဆုတ္ ရွစ္ရက္ေန႔မ်ားမွာ နတ္မင္းႀကီး ေလးေယာက္တို႔ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးအနတ္မ်ား လူ႔ေလာကကို လွည့္လည္ၿပီး အမိ အဖတို႔အေပၚ ေကာင္းစြာ ျပဳက်င့္ၾကရဲ႕လား၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားအေပၚ ေကာင္းစြာ ျပဳက်င့္ၾကရဲ႕လား၊ အမ်ိဳးထဲမွ ႀကီးတဲ့သူမ်ားကို အ႐ိုအေသျပဳၾကရဲ႕လား၊ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကရဲ႕လား၊ ဒါနမႈ ျပဳၾကရဲ႕လားလို႔ စံုစမ္းသတဲ့ကြယ္၊ လကြယ္ေန႔ေရာက္ခဲ့လွ်င္ နတ္မင္းႀကီးမ်ားရဲ႕ သားေတာ္မ်ား ကိုယ္တိုင္ဆင္းၿပီး လွည့္လည္ စံုစမ္းသတဲ့၊ လျပည့္ေန႔ေရာက္ခဲ့လွ်င္ နတ္မင္းႀကီး ေလးေယာက္တို႔ကိုယ္တိုင္ လူ႔ျပည္လွည့္လည္ၿပီး စံုစမ္းသတဲ့၊ အကယ္၍ ေကာင္းမႈျပဳသူနည္းပါးတယ္ဆိုလွ်င္ သုဓမၼာအစည္းအေဝးမွာ နတ္မ်ားကို တိုင္ၾကားသတဲ့၊ အဲဒီအခါ နတ္ေတြဟာ ႏွလံုးမသာမယာၾကဘူးတဲ့၊ ေကာင္းမႈျပဳသူမ်ားဆိုလွ်င္ နတ္ေတြက ဝမ္းေျမာက္ၾကသတဲ့၊ အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္မွာ ဤလို ဘုရားေဟာလာရွိတဲ့အတြက္ သိၾကားမင္းမွတစ္ပါး နတ္သားမ်ား လူ႔ျပည့္လာေရာက္ၿပီး ကုသိုလ္စားရင္း၊ အကုသိုလ္စာရင္း ေကာက္တယ္ဆိုတာကို အမွန္ယံုၾကည္သင့္တာေပ့ါကြယ္”
ယေန႔ဗုဒၶဝါဒဆိုင္ရာ အေမးအေျဖမ်ားမွ...

Tuesday 4 October 2011

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူေသာပုဗၺကိစၥ ( ၅ ) မ်ဳိး


“ဗုေဒၶါ ေလာေက သမုပၸေႏၷာ၊ ဟိတာယ သဗၺပါဏိနံ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါအားလံုး အက်ိဳးစီးပြားမ်ားေစရန္ ပြင့္ထြန္း ေပၚေပါက္ေတာ္မူလာရသည္”

မိမိတစ္ဦးတည္းအက်ိဳးအတြက္ ဆုိရပါမူ ဘုရားရွင္သည္ ဖလသမာပတ္၀င္စား၍ ခ်မ္းသာစြာ ေနေတာ္မူႏုိင္ေသာ္လည္း ေနေတာ္မမူအား သတၱ၀ါမ်ားအတြက္ မေနမနား ၾကိဳးစားေတာ္မူသည္။ ဘုရားရွင္၏ ေန႕စဥ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူျမဲျဖစ္ေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ (ဗုဒၶကိစၥငါးပါး)ကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ပင္ သတၱ၀ါမ်ားအေပၚ ထားေတာ္မူေသာ မဟာကရုဏာေတာ္ကို အလြယ္တကူပင္ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္၏။

တစ္ေန႕တာအခ်ိန္ကို ငါးပိုင္းပိုင္း၍ သူ႕အခ်ိန္ႏွင့္သူ မလစ္လပ္ေစရေအာင္ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္။ နံနက္ခင္း လုပ္ငန္း၊ ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္ လုပ္ငန္း၊ ညဥ္႕ဦးယံ လုပ္ငန္း၊ သန္ေခါင္ယံ လုပ္ငန္း၊ မုိးေသာက္ယံ လုပ္ငန္းဟူ၍ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ငါးပိုင္း ပိုင္း၍ ေန႕စဥ္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္။

(က) ပုေရဘတၱကိစၥ = နံနက္ခင္း လုပ္ငန္းစဥ္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ ေစာေစာ အိပ္ရာမွ ထေတာ္မူ၍ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း၊ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ျခင္းကို ျပဳေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဂႏၶကုဋီတုိက္ခန္းသို႔ ျပန္လည္၀င္ေတာ္မူျပီး သမာပတ္၀င္စားကာ ခဏမွ် ခ်မ္းသာစြာေနေတာ္မူသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ သကၤန္းေတာ္ကို ရုံေတာ္မူျပီး တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္း၊ တစ္ခါတရံ သံဃာေတာ္မ်ား ျခံရံလ်က္ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူသည္။ ထုိသိုိ႔ ၾကြေတာ္မူေသာအခါ၌လည္း တစ္ခါတရံ တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဖန္ဆင္း၍လည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတရံ ပကတိသဘာ၀အတုိင္းလည္းေကာင္း ၾကြေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားၾကြေတာ္မူေလရာတုိင္း ပါရမီေတာ္ေၾကာင့္ ခလုတ္တံသင္း ဆူးေျငွာင့္ ေႏွာက္ယွက္ျခင္းမရွိ၊ ကမူခ်ိဳင့္၀ွမ္း နိမ့္ျမင့္မညီျဖစ္ေနေသာ လမ္းမ်ားလည္း အလိုလို ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္၍သြားၾက၏။ ဒကာဒကာမတုိ႔လည္း ပန္းနံ႕သာလက္စြဲကာ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္ရန္ စုေ၀းေရာက္လာၾကကုန္၏။ မိမိတုိ႔ တက္ႏုိင္သေလာက္ သံဃာေတာ္ဆယ္ပါး၊ အပါးႏွစ္ဆယ္၊ အပါးတစ္ရာ စသည္ ေတာင္းယူ ပင့္ေဆာင္ၾကကုန္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သပိတ္ေတာ္ကို ယူေဆာင္ကာ ေနရာေတာ္ခင္း၍ ရုိေသစြာ ဆြမ္းလုပ္ေကြ်းၾကကုန္၏။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔၏ စရုိက္ ဓာတ္ခံကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူလ်က္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အႏုေမာဒနာတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

ထုိ႕ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ၾကြေတာ္မူ၏။ ပန္းနံ႕သာတုိ႔ျဖင့္ ထံုမြမ္းထားေသာ စုေ၀းရာမ႑ပ္ ေနရာေတာ္၌ ထုိင္ေနေတာ္မူ၍ ဆြမ္းစားရာမွ ျပန္လာၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကို ေစာင့္လ်က္ေနေတာ္မူ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သံဃာေတာ္မ်ား စံုလင္ေသာအခါ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေဆာင္ဘက္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။ ဤကား ေန႕စဥ္နံနက္တုိင္း ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ နံနက္ခင္း လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္ေပသည္။

(ခ) ပစၦာဘတၱကိစၥ = ေန႕လယ္ လုပ္ငန္းစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျခင္းကိစၥ ျပီးဆံုးသည့္ေနာက္ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ျမဲ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူ၏။ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္အနီး အသင့္ခင္းထားေသာ ေနရာေတာ္၌ ထုိင္ေတာ္မူျပီးေနာက္ ေျခေဆးအင္းပ်ဥ္၌ ရပ္ေတာ္မူလ်က္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဒုလႅဘတရား ငါးပါးကို ေန႕စဥ္ပင္ ေဟာၾကားသတိေပးေတာ္မူျမဲျဖစ္သည္။

“အပၸမာေဒန ဘိကၡ၀ သမၸာေဒထ = ရဟန္းတုိ႔ မေမ့ေလ်ာ့ေသာ သတိတရားႏွင့္ ျပည့္စံုၾကပေစ။

၁။ ဗုဒၶဳပၸါေဒါ ဒုလႅေဘာ ေလာကသၼိ ံ = ရဟန္းတုိ႔ - ေလာက၌ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပၚခဲ၏။

၂။ မႏုႆတၱိပဋိလာေဘာ ဒုလႅေဘာ = လူအျဖစ္ရျခင္းသည္ ခက္ခဲ၏။ (လူအျဖစ္ ရခဲ၏)။

၃။ သဒၶါသမၸတၱိ ဒုလႅဘာ = (ရတနာသံုးပါးႏွင့္ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္မူ) သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းသည္ ခက္ခဲ၏။ (သဒၶါႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းကို ရခဲ၏)။

၄။ ပဗၺဇၨာ ဒုလႅဘာ = ရဟန္းအျဖစ္ကို ရခဲ၏။

၅။ သဒၶမၼႆ၀နံ ဒုလႅဘံ = သူေတာ္ေကာင္းတရား ၾကားနာရဖုိ႔ ခက္ခဲ၏”။

ဒုလႅဘတရား ေဟာၾကား သတိေပးျပီးလွ်င္ ကမၼ႒ာန္း ေမးေလွ်ာက္ေသာ ရဟန္းတုိ႔အား သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းကို ေပးေတာ္မူသည္။ ကမၼ႒ာန္းသင္ယူျပီးေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား မိမိတုိ႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ ဆိတ္ျငိမ္ရာသို႔ အသီးသီး ၾကြေရာက္၍ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာ တရား ပြားမ်ား အားထုတ္ၾကေလသည္။

ကမၼ႒ာန္းေပးျပီးေနာက္ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၀င္ေတာ္မူကာ အလုိေတာ္ရွိလွ်င္ တစ္မုဟုတ္ခန္႕ ေလ်ာင္းေတာ္မူသည္။ ေလ်ာင္းရာမွ ထေတာ္မူျပီးလွ်င္ တစ္ေလာကလံုးကို ျခံဳ၍ ေခ်ခြ်တ္ထုိက္ေသာ သတၱ၀ါေ၀ေနယ်မ်ား ရွိ-မရွိ အျမဲ ရူၾကည့္ေတာ္မူေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးရာေဒသရွိ ဒကာ ဒကာမတုိ႔သည္ ညေနခ်မ္းကာလေရာက္လွ်င္ အေဖ်ာ္ယမကာ၊ ပန္းနံ႕သာ စသည္ယူေဆာင္လ်က္ တရားနာယူရန္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္လာစည္းေ၀းၾကသည္။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထုိတရားမ႑ပ္ရွိ ေနရာေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူလ်က္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ တရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေလာက္တြင္ တရားပြဲျပီးဆံုး၍ ပရိသတ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္မွ ျပန္ၾကေလသည္။

(ဂ) ပုရိမယာမကိစၥ = ညဥ္႕ဦးယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္လုပ္ငန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးေတာ္မူလုိလွ်င္ ေရခ်ိဳးအိမ္သို႔ ၀င္ေတာ္မူကာ ေရသပၸါယ္ေတာ္မူသည္။ အလုပ္အေကြ်းရဟန္း ကလည္း ဘုရားရွင္ ေနရာေတာ္ကို ဂႏၶကုဋီပရိ၀ုဏ္အတြင္း၌ ခင္းထားရေလရာ ေရသံုးသပ္ေတာ္မူျပီးလွ်င္ ထုိနရာေတာ္သို႔ၾကြကာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းကို ၀တ္၊ ခါးပန္းၾကိဳးကို ဖြဲ႕ခ်ည္ျပီးလွ်င္ ကိုယ္ရုံလက္ကန္ေတာ့ ထိုးေတာ္မူလ်က္ တစ္မုဟုတ္ခန္႕ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္း စံေနေတာ္မူေလသည္။

ခဏၾကာလွ်င္ ထိုထုိအရပ္မွ ရဟန္းေတာ္မ်ား လာေရာက္ ဆည္းကပ္ၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညဥ္႕ဦးယံတစ္ခ်ိန္လံုး ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား ေမးေလွ်ာက္သမွ် ေျဖဆုိေတာ္မူ၍ တရားဓမၼ ေဟာျပေပးေတာ္မူ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ညဥ္႕ဦးယံအခ်ိန္ပိုင္း ကုန္လြန္သြား၏။

(ဃ) မဇၥ်ိမယာမကိစၥ = သန္ေခါင္ယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ညဥ္႕ဦးယံလုပ္ငန္းျပီးဆံုး၍ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျပန္ၾကြျပီးေသာအခါ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ ဆည္းကပ္ရန္ အခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့သည္။ စၾက၀ဠာေပါင္း တုိက္တစ္ေသာင္း၌ ေနၾကကုန္ေသာ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစားခဲ့ၾကေသာ အေမးပုစၦာ ျပႆနာမ်ားကို ေမးေလွ်ာက္ၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သန္ေခါင္ယံ တစ္ခ်ိန္လံုး အေမးပုစၦာ ျပႆနာအလုိက္ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ သံသယေျပကင္းေအာင္ ေျဖရွင္းေဟာျပေတာ္မူရေလသည္။ မဂၤလသုတ္ စေသာ သုတ္ေတာ္မ်ားသည္ နတ္ျဗဟၼာမ်ား ေမးေလွ်ာက္သျဖင့္ ဤသန္ေခါင္ယံ၌ ေဟာၾကား ေျဖရွင္းေတာ္မူခဲ့ေသာ သုတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

(င) ပစၦိမယာမကိစၥ = မုိးေသာက္ယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ပစၦိမယံ ေခၚ မုိးေသာက္ယံကို သံုးပိုင္း ခြဲေ၀ေတာ္မူလ်က္ က်င့္ေဆာင္ေတာ္မူေလသည္။

တစ္ေန႕တာလံုး ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူရသျဖင့္ ကိုယ္လက္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္မူ ေျပေပ်ာက္ေစရန္ ပထမပိုင္းတစ္ခ်ိန္ စၾကၤ ံၾကြျခင္းျဖင့္ ကုန္လြန္ေစသည္။

ဒုတိယပုိင္း တစ္ခ်ိန္မွာမူ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၀င္၍ လက္ယာနံေတာင္းျဖင့္ ေလ်ာင္းစက္ေတာ္မူသည္။

တတိယပုိင္းအခ်ိန္ ေလ်ာင္းေတာ္မူရာမွ ထေတာ္မူျပီးလွ်င္ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေခြ ထုိင္ေနေတာ္မူကာ ေရွးေရွး ဘုရားရွင္တုိ႔ အထံ၌ ဒါန သီလ စသည္ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ကုသုိလ္ပါရမီထူး ရွိသူမ်ား ရွိ-မရွိ တစ္ေလာကလံုးကို ျခံဳငံု၍ ၾကည့္ရူေတာ္မူေလသည္။

Friday 30 September 2011

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ရျခင္း၏အေၾကာင္းရင္း


ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ႐ွင္ေတာ္ေဂါတမ ျမတ္ဗုဒၶမွာ ေ႐ႊပန္းထိမ္သည္၏ သားျဖစ္သူ စုႏၵဆက္ကပ္ေသာ ဆြမ္းအလွဴမွ ၀က္ပ်ိဳသားကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူသျဖင့္ ၀မ္းေတာ္လားကာ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူရေၾကာင္း အစဥ္အလာေျပာၾကား စကားတစ္ရပ္႐ွိခဲ့ရာတြင္ ယင္းအဆိုမွန္/ မမွန္။ ၀က္ပ်ိဳသားဟူသည္မွာ ယေန႔လူအမ်ားစားေနၾကသည့္ ၀က္သားမ်ဳိးဟုတ္/မဟုတ္။ ၀က္ပ်ဳိသားဟု အနက္ျပန္ဆိုထားသည့္ သူကရမဒၵ၀- ပုဒ္၏ ဆုိလိုရင္းကို သာဓကအေထြေထြ ေရာေႏွာက္ေမႊလ်က္ ႐ွင္းျပေပးၾကပါဦး ပညာ႐ွင္တို႔။ သံသယကင္း ဉာဏ္အျမင္႐ွင္းလုိသူ
ျမတ္ဗုဒၶသည္ စုႏၵ၏၀က္ပ်ဳိသားကုိ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူသျဖင့္ ၀မ္းေတာ္လားကာ ပရိနိဗၺာန္စံရသည္-ဟု အစဥ္အလာ ေျပာဆုိလာခဲ့ၾကျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို စဥ္းစားၾကည့္ရာ (၁) ၀ိပါက္ေတာ္ ၁၂-ပါး အေၾကာင္းကုိ မသိၾကျခင္း (၂) လူတုိ႔၏ သဘာ၀တြင္ ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ- အရ မိမိတုိ႔ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္အပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္,သတၱ၀ါ , သခၤါရ-တို႔ႏွင့္ ခဲြခြာေကြကြင္းရေသာအခါ မေက်မနပ္ အလုိမက်ျဖစ္ကာ တရားခံ, လက္သည္႐ွာတတ္ျခင္း စေသာ အေၾကာင္းတုိ႔ကုိေတြ႕ရ၏။
၀ိပါက္ေတာ္ (၀ါ) ၀ဋ္ေတာ္ ၁၂-ပါးတြင္ ဧကာဒသမ၀ဋ္ေတာ္အေၾကာင္းကို မဟာဗုဒၶ၀င္၌ ဤသုိ႔ျပဆုိထားပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္သည္ အေလာင္းေတာ္ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုေသာဘ၀၀ယ္ ေဆးဆရာျဖစ္ခဲ့၍ ေဆးဖုိး၀ါးခ မေပးလိုေသာ သူေဌးသား တစ္ေယာက္ကို ၀မ္းလာေဆး တိုက္ေကြ်းခဲ့ေလသည္။
ထုိမေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ဤေနာက္ဆံုး ပစၧုိမဘ၀ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူ၍ ယခု ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူခါနီး အခါ ၀မ္းေသြးသြန္သည့္ ေရာဂါေ၀ဒနာ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္မွာ စြဲကပ္လာရေလသည္။
[ မဟာဗုဒၶ၀င္- ၅၊၄၀၀။ ခု၊ ၃၊ ၃၄၆]
ဤကဲ့သုိ႔ ေ႐ွာင္လႊဲမရႏုိင္သည့္ ၀ဋ္ေတာ္, ၀ိပါက္ေတာ္ေၾကာင့္ ၀မ္းေတာ္လားရျခင္း၊ အခ်ိန္တန္၍ ပရိနိဗၺာန္ စံရျခင္း ျဖစ္ရကား အစဥ္အလာ ေျပာဆုိလာခဲ့ၾကေသာ စကားရပ္ မမွန္ဟုမွတ္အပ္၏။
စင္စစ္ကား စုႏၵ၏ဆြမ္းသည္ ဥပါဒ္ မျဖစ္ေစသည့္ အျပင္ အက်ဳိးမ်ားပံုကုိ မဟာဗုဒၶ၀င္၌ ဤကဲ့သို႔ မွတ္ခ်က္ေရးထား၏။
`စုႏၵေ႐ႊပန္းထိမ္သည္သား၏ ဆြမ္းကုိ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူျခင္းေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားမွာ ၀မ္းေသြးသြန္ေသာ ေရာဂါျဖစ္သည္မဟုတ္၊ စင္စစ္ကား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေသာ အခါ၌ ၀မ္းေသြးသြန္ေသာ ေရာဂါျဖစ္သည္ကိုသာ ဆုိလုိသည္။ အကယ္၍ ထုိဆြမ္းကို မဘုဥ္းေပးရမီ ထုိ၀မ္းေသြးသြန္သည့္ ေရာဂါျဖစ္ပြားခဲ့လွ်င္ ယခုအေျခအေနထက္ပင္ မသြားႏုိင္ မလာႏိုင္ေအာင္ အလြန္႔ အလြန္ ေရာဂါေ၀ဒနာ ၾကမ္းတမ္းေလရာ၏။ ယခုမူ ထုိေျပျပစ္ ႏူးညံ့ေသာ စုႏၵ၏ ေတာ၀က္သားဆြမ္းကုိ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူရေသာေၾကာင့္ သက္သာတန္သေလာက္ သက္သာစြာ ေရာဂါေ၀ဒနာ ျဖစ္ပြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကုသိနာ႐ံုျပည္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ေျခလ်င္ႂကြေတာ္မူႏိုင္ေလသည္။ [ မဟာဗုဒၶ၀င္- ၅၊ ၃၉၃]
[ ဇိနတၳပကာသနီ၊ ၆၈၄ ၊ သုတ္မဟာ၀ါ အ႒ကထာ- ၊၄င္းဘာသာဋီကာ.ဒု.အုပ္ ႏွာ. ၁၇၉. တုိ႔၌လည္းၾကည့္။]
သုိ႔ရာတြင္ လူတုိ႔၏ သဘာ၀ အထင္လြဲကာ အျပစ္ဆိုၾကမည္ကို ႀကိဳတင္ သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အ႐ွင္အာနႏၵာအား ဤသို႔ မွာၾကားေတာ္မူခဲ့ရသည္။
`ခ်စ္သားအာနႏၵာ… တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ `အခ်င္းစုႏၵ သင္၏ ဆြမ္းကုိေနာက္ဆံုး ဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္အဖုိ႔ရာ လာဘ္မေကာင္းေလစြာ့၊ အရမေကာင္းေလစြာ့´ ဟု ေျပာဆုိလ်က္ ေ႐ႊပန္းထိမ္သည္၏သား စုႏၵ၏ ႏွလံုးမသာျခင္းကို ျဖစ္ေစေသာ္မူ ျဖစ္ေစေပလိမ့္မည္။
ခ်စ္သားအာနႏၵာ… ထိုသို႔ျဖစ္ေစခဲ့လွ်င္ သင္ခ်စ္သားတုိ႔သည္ စုႏၵ၏ ႏွလံုးမသာျခင္းကို ဤသုိ႔ေျဖေဖ်ာက္ၾကရမည္…
`ဒကာ စုႏၵ… သင္၏ဆြမ္းကုိ ေနာက္ဆံုးဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္အဖို႔ရာ လာဘ္ေကာင္းေလစြာ့၊ အရေကာင္းေလစြ။ ဒကာစုႏၵ…. ျမတ္စြာဘုရား၏ မ်က္ေမွာက္ေတာ္မွ ဤစကားကို ငါတုိ႔ၾကားနာရ ခံယူလိုက္ရ၏။ အဘယ္သုိ႔ ခံယူလုိက္ရသနည္းဟူမူ….
`အျခားဆြမ္းတို႔ထက္ အက်ဳိးအာနိသင္ႀကီးမားကုန္လ်က္ အခ်င္းခ်င္းတူမွ်၍ အက်ဳိး ၀ိပါက္တူမွ်ကုန္ေသာ ဤဆြမ္းႏွစ္မ်ဳိးတို႔သည္ ႐ွိကုန္၏။ အဘယ္ႏွစ္မ်ဳိးတုိ႔နည္း ဟူမူ-
(၁) အၾကင္ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ကို ရေတာ္မူ၏။ ဤဆြမ္းလည္းတစ္မ်ဳိး၊
(၂) အၾကင္ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခႏၶာႂကြင္းမ႐ွိေသာ ၿငိမ္းျခင္းသေဘာ= အႏုပါဒိေသသနိဗၺာနဓာတ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္မူ၏၊ ဤဆြမ္းလည္း တစ္မ်ဳိး၊ အျခားဆြမ္းတို႔ထက္ အက်ဳိးအာနိသင္ ႀကီးမားကုန္လ်က္ အခ်င္းခ်င္းတူမွ်၍ အက်ဳိး ၀ိပါက္တူမွ်ကုန္ေသာ ဆြမ္းႏွစ္မ်ဳိးတို႔ ဟူသည္ ဤဆြမ္းတုိ႔ပင္တည္း။´…
[ မဟာဗုဒၶ၀င္ -၅ -၄၁၁]
[ ဆြမ္းႏွစ္မ်ဳိးတုိ႔ အက်ဳိးေပးတူမွ်ျခင္း အေၾကာင္းကုိ -ႏွာ ၄၁၃- ၌ ၾကည့္ႏိုင္သည္]
သူကရမဒၵ၀ ပုဒ္၏ အဓိပၸါယ္
သူကရမဒၵ၀ ပုဒ္၏ အဓိပၸါယ္ကို မဟာပရိဗၺာနသုတ္ အ႒ကထာ၌ (၁) မူလ၀ါဒ (၂) ဧေက၀ါဒ (၃) ေကစိ၀ါဒ- ဟု ၀ါဒ (၃)မ်ဳိး ျပထား၏။
(၁) မူလ၀ါဒ= အ႒ကထာ ဆရာအလုိ သူကရမဒၵ၀- ဟူသည္ မငယ္လြန္း မႀကီးလြန္းေသာ ေတာ၀က္တစ္ေကာင္၏ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ အသားတည္း။
(၂) ဧေက၀ါဒ= အခ်ဳိ႕ဆရာတို႔အလို သူကရမဒၵ၀- ဟူသည္ ႏြားမွျဖစ္ေသာ ႏြားႏို႔၊ ႏို႔ခ်ဥ္၊ ေထာပတ္၊ ရက္တက္၊ ဆီဦးတို႔၏ အႏွစ္အဆီျဖင့္ ခ်က္နည္းအစဥ္က်ေအာင္ ခ်က္အပ္ေသာ ႏူးညံ့ေသာ ထမင္း၏ အမည္ျဖစ္၏။
(၃) ေကစိ၀ါဒ= အခ်ဳိ႕ဆရာတုိ႔အလို သူကရမဒၵ၀- ဟူသည္ ရသာယန ေဆးက်မ္း၌ လာေသာ ရသာယန ေဆးက်မ္း၏ အစီအစဥ္ အတုိင္း စီမံအပ္ေသာ စားဖြယ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္၏။
[ ဒီ- ႒၊ ၂၊ ၁၅၈ ၊ ၄င္းဘာဋီ ၊ ဒု၊ ၄၂၉]
ဆက္လက္၍ ပါေမာကၡ `လလစ္မိုဟန္ကား´ ၏ အလို၊ ဘာသာဋီကာ ဆရာေတာ္တို႔၏ အလုိကို သုတ္မဟာ၀ါ ဘာသာဋီကာ၌ လာသည့္အတုိင္း ျပဆုိပါဦးမည္။
အဂၤလိပ္မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္၌ ပါေမာကၡ `လလစ္မိုဟန္ကား´ ေရးသားအပ္ေသာ ၀ါဒကား…..
(က) ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူျခင္း အေၾကာင္းကို ေရးသားအပ္ေသာ တ႐ုပ္စာေပမ်ား၌ လည္းေကာင္း၊ တိဗက္စာေပမ်ား၌လည္းေကာင္း။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္ဆံုး အာဟာရႏွင့္ စပ္ေသာ ၀က္သားကို ေဖာ္ျပျခင္းမ႐ွိၾက။
(ခ) မဟာယာနဂုိဏ္း က်မ္းစာမ်ား၀ယ္ မဟာပရိနိဗၺာန္ အေၾကာင္းကို ေရးသားထားရာ၌လည္းေကာင္း၊ သာ၀က၀ိနယ က်မ္း၀ယ္ စုႏၵ၏ ဆြမ္းလွဴပြဲကုိ ေဖာ္ျပရာ၌လည္းေကာင္း `၀က္သား´ ဟူေသာ ပုဒ္ကုိ ေဖာ္ျပျခင္း မ႐ွိေပ။
(ဂ) သူကရသဒၵါသည္ `၀က္´ ဟူေသာ အနက္ကုိသာ ေဟာ၏။ `၀က္၏အသား´ ဟူေသာ အနက္ကုိမေဟာ၊ `၀က္၏အသား´ ဟူေသာ အနက္ကုိ `ေသာကရ´ ပုဒ္ကသာေဟာသည္။ [ သူကရႆ ဣဒံ မံသံ ေသာကရံ ]
(ဃ) မဒၵ၀- သဒၵါလည္း `အသား´ ဟူေသာ အနက္ကိုမေဟာ၊ `မုဒုေနာ ဘာေ၀ါ မဒၵ၀ံ´ ႏွင့္အညီ ႏူညံ့ေသာ အရာ၀တၳဳ၏ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖစ္ရာ `ႏူးႏူး ညံ့ညံ့ ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ ေပ်ာင္းေပ်ာင္း´ ဟူေသာ အနက္ကုိေဟာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကရ မဒၵ၀ ႏွစ္ပုဒ္ေပါင္းေသာ္လည္း `၀က္သား´ ဟူေသာ အနက္မျဖစ္ပါ။
(င) `သူကရက႑´ ဟု ေခၚေ၀ၚအပ္ေသာ သစ္ဥ သစ္ဖု တစ္မ်ဳိး႐ွိ၏။ ထုိသစ္ဥ သစ္ဖုကုိ `ေတာ၀က္´ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ မ်ားစြာေခၚေ၀ၚၾက၏။
(စ) ဥတၱရေဒသတြင္ `က႑ က႑မူလဖလ´ ဟု ေခၚေ၀ၚအပ္ေသာ သစ္ဥတစ္မ်ဳိး႐ွိေသး၏။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၌ သူေတာ္ သူျမတ္တို႔၏ အစာျဖစ္၏။ အေမႊးထူ၍ ညိဳေမွာင္ေသာ အေရာင္႐ွိသျဖင့္ ေျမႀကီးမွ ထြက္လာေသာအခါ ၀က္ႏွင့္တူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကရ- ဟု ေခၚၾကဟန္တူသည္၊ ပါ၀ါၿမိဳ႕ တည္႐ွိခဲ့ရာ `ပေျဒာန´ နယ္ေျမတြင္ အႏွံ႔အျပားေပါက္၏။ ေရာဂါဘယကုိ ဓာတ္စာျဖင့္ကုေသာ ဟိႏၵဴေဆးဆရာတုိ႔သည္ ထုိဥကုိ အလြန္ခ်ီးမြမ္းၾက၏။ အရည္ က်ဲက်ဲႀကိဳ၍ ၀မ္းမီးညံ့သူမ်ားကုိ တိုက္ရ၏။
(ဆ) စုႏၵ ဒါယကာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား လွဴေသာ သစ္ဥ သစ္ဖု သို႔မဟုတ္ သစ္ျမစ္ကို အရသာ႐ွိေအာင္ မ်ားစြာ အမႊမ္းတင္၍ ျပင္ဆင္ထားေပလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုဥတစ္မ်ဳိးကုိ ႏြားႏို႔ႏွင့္ ျပစ္ေအာင္ႀကိဳ၍ စီရင္အပ္ေသာ ပါယသ (ႏို႔ဃနာ) တစ္မ်ဳိးသည္ `သုကရမဒၵ၀´ ပင္ ျဖစ္သင့္ပါသည္။
ထပ္မံစဥ္းစားဖြယ္
ဘာသာဋီကာဆရာေတာ္၏ ထပ္မံ စဥ္းစားဖြယ္ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ဆက္လက္ျပအပ္ေသာ ၀ါဒကား….
သီဟစစ္သူႀကီးသည္ ဘုရားအထံေတာ္မွ တရားနာရ၍ ေသာတာပန္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ နက္ဖန္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္ တကြ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးႂကြဖုိ႔ရန္ ဖိတ္မံ၍ ျပန္လာၿပီးလွ်င္ ထုိသူမေရာက္မီ ျဖစ္ႏွင့္ေသာ အသားမ်ားကုိ ၀ယ္ယူဖို႔ရန္ တပည့္တစ္ေယာက္ကုိ ေစ်းသုိ႔ေစလႊတ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ညေနကပင္ ခ်က္ျပဳတ္တန္သမွ် ခ်က္ျပဳတ္၍ နံနက္အခါ၌ ဆြမ္း ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္အားလံုး စီစဥ္ၿပီးလွ်င္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးခ်ိန္ တန္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပံုကုိ `ပဟူတံ ခါဒနီယံ ေဘာဇနီယံ ပရိယာဒါေပတြာ ဘဂ၀ေတာ ကာလံ အာေရာစာေပတိ´ ဟုသာ က်မ္းဂန္၌ဆုိ၏။ အသားဟင္း ပါေသာ္လည္း ထုိအသားဟင္း သည္ ေဘာဇဥ္ငါးပါးတြင္ ပါ၀င္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထူးမဆိုေတာ့ေခ်။
[ ေဘာဇဥ္ငါးပါး = ဩဒန-ထမင္း၊ ကုမၼာသ- မုေယာမုန္႔၊ သတၱဳ- မုန္႔လံုး၊ မစၧ-ငါး၊ မံသ- အသား။]
(၂) ဤ၌ကား `ပဏီတံ ခါဒနီယံ ေဘာဇနီယံ ပဋိယာဒါေပတြာ´ (မြန္ျမတ္ေသာ ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ကုိ စီရင္ေစၿပီး၍ ) ဟုဆုိၿပီးေနာက္၊ `ပဟူတဥၥ သူကရမဒၵ၀ံ´ ( မ်ားစြာေသာ သူကရမဒၵ၀ မည္ေသာ စားဖြယ္ကုိလည္း စီရင္ေစၿပီး၍) ဟု ဆုိၿပီးမွ၊ ဘဂ၀ေသာ ကာလံ အာေရာစာေပတိ´ (ျမတ္စြာဘုရားအား ဆြမ္းစာခ်ိန္ကုိ ေလွ်ာက္ထားေစ၏) ဟုဆုိသည္။ ဤသုိ႔သီးျခား ဆုိသျဖင့္ `သူကရမဒၵ၀´ သည္ ေဘာဇနီယံ အရ ေဘာဇဥ္ငါးပါးတြင္ ပါ၀င္ေသာ မံသ - အသား မဟုတ္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်စရာ႐ွိ၏။
(၃) ထို႔အျပင္ နတ္တုိ႔သည္ `သူကရမဒၵ၀´၌ `နတ္ဩဇာကုိထည့္ၾက၏´ဟု ဆုိ၏။ အျခားဆြမ္းလွဴပြဲမ်ား၌ နတ္ဩဇာထည့္လွ်င္ ဆြမ္း၌သာ ထည့္ေလ့႐ွိ၏ ။ စုႏၵဒါယကာ၏ ဆြမ္းအလွဴ၀ယ္ ဆြမ္း၌ မထည့္ပဲ ဤ `သူကရမဒၵ၀´၌ နတ္ဩဇာကုိ ထည့္ၾကကုန္၏။ နတ္ဩဇာကို စားၾကကုန္ေသာ နတ္မ်ားသည္ အသားမစားၾက။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေနာက္ဆံုး အာဟာရသည္ ၀က္သားျဖစ္လွ်င္ အသားမစားပဲ နတ္ဩဇာကုိသာ စားေနေသာ နတ္တို႔သည္ ဤ၀က္သားဟင္း၌ နတ္ဩဇာ ထည့္ဖို႔ရန္ ၾကံစည္မည္ပင္ မဟုတ္ပါ။ အသားဟင္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္သာ `နတ္ဩဇာထည့္ၾကသည္´ ဟု ယူဆဖြယ္႐ွိ၏။
(၄) သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ တကြ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးဖို႔ရာ ႂကြလာေတာ္ မူေသာအခါ `ငါဘုရားကို သူကရမဒၵ၀ျဖင့္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး၍ ရဟန္း သံဃာမ်ားကို အျခားခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ျဖင့္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးေလာ့´ ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ဘုရား႐ွင္သည္ `သူကရမဒၵ၀´ ကိုသာ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၏။ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေတာ္ မမူ၊ ၀က္သားဟင္း ျဖစ္လွ်င္ `ဘုရား႐ွင္သည္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္၌ ၀က္သားကုိခ်ည္း ဘုဥ္းေပးေတာ္မူသည္´ဟု ေျပာစရာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ - သူကရမဒၵ၀ က အားေကာင္းလွ်က္႐ွိပါသည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ သူကရမဒၵ၀- ပုဒ္၏ ဆုိလိုရင္းကို သာဓက အေထြေထြ ေရာေႏွာက္ေမႊလွ်က္ ဆရာျမတ္တုိ႔ ႐ွင္းျပခဲ့ၾကသည့္ အတုိင္း ကူယူ ႐ွင္းျပလိုက္ရေပသည္။

Friday 23 September 2011

ျမတ္ဗုဒၶ၏စည္းကမ္း


 ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္က အျဖစ္အပ်က္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ တေန႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ညီေတာ္အာနႏၵာကို အမိန္႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ အမိန္႔ရွိတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ဘုရားရွင္ဟာ တပါးတည္းေသာ ဧကစာအက်င့္ကို က်င့္သံုးမယ့္အေၾကာင္း၊ က်င့္သံုးမယ့္ကာလက ၀ါတြင္းသံုးလျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဧကစာအက်င့္ က်င့္သံုးမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္က ၀ိသာခါေက်ာင္းအမႀကီးရဲ႔ ပုဗၺာရံုေက်ာင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဘုရားရွင္က သူ-ဒီလို တပါးတည္း စံပယ္ေတာ္မူမယ့္အခ်ိန္မွာ ရွင္အာနႏၵာတပါးတည္းသာ ဆြမ္းပို႔ ဆြမ္းကပ္လာရန္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူသတဲ့။ ရွင္အာနႏၵၵာ အေနနဲ႔ကေတာ့ တေန႔တေန႔ ဘုရားရွင္ဟာ သာသနာေတာ္အက်ိဳးအတြက္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ရတာေတြ မ်ားျပားလြန္းတာမို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ သိထားတဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလိုတပါးတည္း ဧကစာက်င့္မယ္ဆိုတာ ၾကားသိေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္။ ဘုရားရွင္ ဧကစာက်င့္ေနခိုက္ သာသနာအတြင္း၊ သံဃာေတာ္အတြင္း၊ ျပႆနာတခုခု ရွိလာရင္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ ေခါင္းခဲမိေပမယ့္ ဘုရားရွင္ရဲ႔ လက္၀ဲရံ လက္ယာရံ တပည့္သားသံဃာႀကီးေတြ ရွိတာပဲဆိုျပီး စိတ္ေျဖခဲ့တယ္။

ဘုရားရွင္အေပၚမွာ ၾကည္ညိဳလြန္း ေစတနာပိုလြန္းတဲ့ ညီေတာ္အာနႏၵာ အပါအ၀င္ သံဃာေတြဟာ အစည္းအေ၀းတခုေတာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘုရားရွင္တပါးတည္း က်င့္သံုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သံဃာေေတာ္မွ် ဘုရားရွင္ကို ဖူးေတြ႔ခြင့္ မေတာင္းရ၊ မဖူးေျမာ္ရ၊ ဖူးေျမာ္ရင္ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ကတိက၀တ္ ျပဳခဲ့ၾကသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဘုရားရွင္ကို လြတ္လပ္ေအးခ်မ္းစြာ သီတင္းသံုးေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီလို စည္းကမ္းခ်ထားတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္အာနႏၵာက ဘုရားရွင္ကို ျပန္ေျပာျပသတဲ့။ ဒီအခါမွာ ဘုရားရွင္က ျပံဳးေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဘုရားရွင္ ျပံဳးေတာ္မူရင္ အေၾကာင္းထူးတခုခု ရွိမယ္ဆိုတာ ရွင္အာနႏၵာသိေပမယ့္ ဘုရားရွင္က ဘာမွ် မိန္႔ၾကားေတာ္မမူေတာ့ ရွင္အာနႏၵာလည္း မေလွ်ာက္သာ၊ မေမးသာဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားရွင္ဟာ တပါးတည္း ဧကစာက်င့္သံုးေနတဲ့ အခ်ိန္ကို ေရာက္ခဲ့ျပီျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ အရွင္ဥပေသနရဲ႔ ျပႆနာက ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရွင္ဥပေသနဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ရရ ရဟန္းမဟုတ္ဘူး။ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္တို႔အလယ္မွာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္လြန္းလို႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူရတဲ့ ဧတဒဂ္ရ ရဟန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႔ လက္ေရြးစင္ ရဟန္းအပါး ၄၀-ထဲမွာ ရွင္ဥပေသနလည္း တပါးအပါအ၀င္ေပါ့။

ရွင္ဥပေသနဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ရာအတြင္းက ရဟန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေတာအရပ္ကိုမွီးတဲ့ ေတာေနရဟန္းတပါးမို႔ အရွင္အာနႏၵာတို႔ အသစ္ထုတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းကိုလည္း မသိေပဘူးေပါ့။ အရွင္ဥပေသနဟာ ဘုရားရွင္ကို မဖူးေျမာ္ရတာ ၾကာျပီမို႔ စိတ္ထဲမွာ ဖူေျမာ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ သူ႔ရဲ႔တပည့္ ရဟန္းငါးရာလည္း လိုက္ပါလာခဲ့တယ္။ ရွင္ဥပေသနေရာ သူ႔တပည့္ရဟန္းငါးရာဟာ ေတာအရပ္မွာပဲ သီတင္းသံုးေနထိုင္တဲ့ အရညကင္ဓုတင္၊ ဆြမ္းခံစားတဲ့ ပိ႑ပါတ္ဓုတင္၊ သကၤန္းသံုးစြဲတဲ့ ေနရာမွာလည္း စြန္႔ပစ္စေတြကိုသာ ေကာက္ယူသံုးစြဲတဲ့ ပံသုကူဓုတင္ေတြကို ေဆာင္တဲ့ ရဟန္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာနဲ႔ တပည့္ေတြဟာ အက်င့္သီလ မြန္ျမတ္ေကာင္းမြန္သူေတြမို႔ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာအတိ ျဖစ္ပါသတဲ့။

အရွင္ဥပေသနနဲ႔ ဘုရားရွင္ၾကားမွာလည္း အမ်ားမသိတဲ့ ျပႆနာေလးတခု ရွိေနတယ္။ အရွင္ဥပေသန ရဟန္း၀တ္ခါစ အခ်ိန္ကေပါ့။ ရဟန္း၀တ္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေျမာက္ အခ်ိန္မွာ တပည့္ရဟန္းတဦးကို တပည့္ေမြးဖူးတယ္။ ဒါကို ဘုရားရွင္က ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူမ်ားဆံုးမတာ ခံရမယ့္အေနအထားမွာ သူမ်ားကို ဆရာလုပ္ေနရလားဆိုျပီး ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒီအျဖစ္ကို အရွင္ဥပေသနက အသည္းထဲ စြဲေနေအာင္ မွတ္ျပီး ရဟန္းအက်င့္ကို အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရာက ခုလို အသက္လည္းရ ရဟန္းႏွစ္လည္း ၾကာလာခ်ိန္မွာ တပည့္ေကာင္း ငါးရာ ေမြးထုတ္ႏိုင္ျပီဟု ဘုရားရွင္ကို ေျပာခ်င္ေနပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားရွင္ရွိရာဆီကို တကူးတက လာဖူးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။

ရွင္အာနႏၵာကေတာ့ ရွင္ဥပေသနနဲ႔ တပည့္ေတြ လာတယ္ဆိုရင္ပဲ အစအစအရာရာ ခ်င့္တြက္ျပီး ဘုရားရွင္ကို ၀င္ေတြ႔ခြင့္ ေတာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း ေတြ႔ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ႀကီးမားလွတဲ့ ဉာဏ္ေတာ္ကို ပိုင္ဆိုင္သူမို႔ ရွင္ဥပေသနကို ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ ဘာေၾကာင့္လာေတြ႔တယ္။ ဘာကိုေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ တန္းသိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာသမားေကာင္းပီသစြာပဲ ခ်ီးမြမ္းအပ္ရာကို ခ်ီးမြမ္းသတဲ့။
ဘုရားရွင္။ ။ ဥပေသန-သင့္တပည့္ေတြဟာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလွခ်ည္လား၊ ဆရာေကာင္းတပည့္ ပန္းေကာင္းပန္ျပီထင္တယ္။ သင္ဘယ္လိုမ်ား ဆံုးမသြန္သင္ထားသလဲ- ဘုရားရွင္ ဒီလိုအမိန္႔ရွိတယ္ဆိုရင္ပဲ ရွင္ဥပေသနဟာ ရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္စြာနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ေရာ တပည့္သံဃာေတာ္ေတြေရာ က်င့္သံုးတဲ့ အက်င့္ေတြကို ေလွ်ာက္တင္ေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားရွင္ဟာ ရွင္ဥပေသနရဲ႔ အက်ိတ္အခဲေတြကို ေၾကေစျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ-

ဘုရားရွင္။ ။ ဥပေသန-ငါဘုရား သံုးလ ဧကစာက်င့္သံုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ် ေတြ႔ခြင့္မရွိဘူးလို႔ ရဟန္းမ်ား အစည္းအေ၀းလုပ္ျပီး ဥပေဒခ်ထားသတဲ့။ ဒါကို သင္သိရဲ႔လား။
ရွင္ဥပေသန။ ။ မသိပါ အရွင္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ သိရင္လည္း တပည့္ေတာ္ သေဘာမတူပါဘူးဘုရား။ စည္းမ်ည္း စည္းကမ္းဥပေဒဆိုတာ ဘုရားရွင္ကသာ ခ်မွတ္ေပးရတာဘုရား။ တပည့္သားသံဃာေတြရဲ႔အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား။
ဘုရားရွင္။ ။ သာဓု သာဓု သာဓု ဥပေသန၊ သင့္အယူအဆမွန္ေပသည္။ ငါဘုရားသည္ ဟိုအရင္အခ်ိန္ကပင္ ငါ့အား ဖူးေတြ႔လိုေသာ ရပ္ေ၀းေနရဟန္းမ်ားအား အခ်ိန္မေရြး ဖူးေတြ႔ခြင့္ ျပဳျပီး ျဖစ္ေပတယ္။
ဘုရားရွင္နဲ႔ ရွင္ဥပေသနဟာ ဒီစကားေတြ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျပီး ရွင္ဥပေသနရဲ႔ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းေပါက္၀မွာေစာင့္ေနတဲ့ ရဟန္းေတြနဲ႔ တိုးေတာ့တာေပါ့။ ရဟန္းေတြကလည္း ဥပေဒကိုမသိဘူးလား ဘာလားဆိုျပီး ရွင္ဥပေသနကို ေျပာဆို ျပစ္တင္ၾကသတဲ့။

ရွင္ဥပေသနကလည္း အခုပဲ ဘုရားရွင္နဲ႔ ဒီအေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘုရားရွင္ကလည္း ရဟန္းတို႔ ဒီလိုဥပေဒထုတ္ျပန္မႈကို အက်ိဳးအေၾကာင္းျပ ပယ္ဖ်က္ေတာ္မူေၾကာင္း ျပန္ေျပာသတဲ့။ ဒီအခါမွာေတာ့ အျပစ္တင္ခ်င္သူ သံဃာေတာ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔အျပစ္ကို သေဘာေပါက္သြားျပီး ႏႈတ္ပိတ္ေခါင္းငံ႔ုသြားၾကတယ္။
ဒီအတြက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈက ဘာရသလဲဆိုေတာ့ ဓုတင္ေဆာင္ရဟန္းေတြဟာ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္ခ်ဥ္းကပ္လိုတဲ့အခါမွာ အခ်ိန္မေရြး ခ်ဥ္းကပ္ဖူးေျမာ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ဓုတင္ေဆာင္ရဟန္းေတြရဲ႔ သီလသိကၡာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ႀကီးမာပံုကို သိတဲ့အတြက္ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္းမွာလည္း ပိုမိုႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြ မ်ားျပားလာျခင္းပါပဲ။

Thursday 22 September 2011

ေျချဖင့္သြား၍ နိဗၺာန္သုိ ့ မေရာက္နဳိင္

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူစဥ္ တစ္ခုေသာသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၌ ေရာဟိတအမည္ရွိေသာနတ္သားတစ္ပါးသည္ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သုိ ေရာက္ရွိလာ၏။ ထုိအခါ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္တစ္ခုလုံးသည္ထုိနတ္သား၏ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္ဝါတုိ ့ျဖင့္ ထြန္းလင္းေတာက္ပသြားသည္။ နတ္သားသည္ဘုရားရွင္ထံ ခ်ဥ္ကပ္ျပီး ဤ သုိ ့ေမးေလွ်ာက္ ေလသည္။ အရွင္္ဘုရား ပဋိသေႏၶ မေနရာ မအုိရာ မနာရာ မေသရာျဖစ္ေသာေလာက၏အဆုံးျဖစ္သည့္ နိဗၺာန္သုိ ့ ေျချဖင့္သြား၍ ေရာက္နုိင္ပါ၏ေလာ့။ အသင္နတ္သား ေလာက၏အဆုံးျဖစ္ေသာနိဗၺာန္သုိ ့ ေျချဖင့္သြား၍ မေရာက္နုိင္ဟု ဘုရားရွင္က ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။

အရွင္ဘုရား အရွင္ဘုရား၏ အေျဖစကားသည္ ေကာင္းျမတ္မွန္ကန္လွပါသည္။ အကြ်ႏု္ပ္သည္ တစ္ခုေသာဘဝတုန္းက တန္းးခုိးႏွင့္ျပည့္စုံ၍ ေကာင္းကင္သုိ ့ပ်ံတက္သြားလာနုိင္ေသာ ေရာဟိတ အမည္ရွိသည့္ ရေသ့ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
အကြ်ႏု္ပ္သည္ ေလးမွ ပစ္လြတ္လုိက္ေသာျမား၏အလ်င္ျမန္ျဖင့္ သြားနုိင္ေသာတန္ခုိးရွိပါသည္။

အေရွ ့သမုဒၵရာႏွင့္ အေနာက္သမုဒၵရာကုိ တစ္လွမ္းတည္းေသာေျခလွမ္းျဖင့္ေရာက္နုိင္ပါသည္။
အကြ်ႏု္ပ္သည္ ဤသုိ ့ေသာ လ်င္ျမန္ျခင္းရွိသည့္ေျခလွမ္းတုိ့ျဖင့္ ေလာက၏အဆုံးျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္သုိ ့ အေရာက္သြားနုိင္ရန္ စိတ္ဆႏၵျဖစ္ေပၚခဲ့ပါသည္။ ထုိစိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ အကြ်ႏု္ပ္သည္ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ က်င္ၾကီး က်င္ငယ္ စြန္ ့ခ်ိန္မွတစ္ပါးအသက္တစ္ရာတမ္းပတ္လုံး နိဗၺာန္သုိ ့ ေျခက်င္သြာခဲ့ပါသည္။ သုိ ့ေသာ္ နိဗၺာန္သုိ ့မေရာက္ဘဲ စၾကာဝဠာအၾကား၌ သာလွ်င္ေသခဲ့ရပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ နိဗၺာန္သုိ ့ေျချဖင့္သြား၍ မေရာက္နုိင္ဟူေသာ အရွင္ဘုရား၏ စကားသည္ မွန္ကန္လွွေပ သည္။

ထုိအခါ ဘုရားရွင္က အသင္နတ္သား ေလာက၏အဆုံးျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္သုိ ့ ေျချဖင့္သြား၍ ဘယ္အခါမွ် မေရာက္နုိင္။ နိဗၺာန္သုိ ့မေရာက္ဘဲ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ျခင္းမည္သည္လည္း မရွိ။ထုိေၾကာင့္ နိဗၺာန္သုိ ့ ေရာက္နုိင္သည့္ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္ ျပီးေသာပညာရွိသည္ ပစၥဳပၸန္ေလာကကုိ၎ တမလြန္ေလာကကုိ၎ ဘယ္အခါမွ် မေတာင္းတေတာ့ေခ်။ စင္စစ္အားျဖင့္ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ဤခႏၶာကုိယ္၌ သာလွ်င္ ေလာကကုိ၎ ေလာကျဖစ္ေပၚေၾကာင္းအက်င့္ကုိ၎ ေလာက၏ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္ကုိ၎ ေလာက၏ခ်ဳပ္ရာနိဗၺာန္သုိ ့ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ၎ ရွာေတြ ့နုိင္ေပသည္ ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

ဘုရားရွင္၏ တရာစကားကုိ နာၾကားရလွ်င္ ေရာဟိတနတ္သားသည္ မ်ားစြာ အားရဝမ္းေျမာက္မိေလသည္။ထုိေနာက္လွ ုိက္လွဲစြာ သာဓုေခၚဆုိျပီးနတ္ျပည္သုိ ့ ျပန္သြားေလသတည္း။

အကုိး။ အဂုၤတၱဳိရ္ပါဠိေတာ္ ျမန္မာျပန္။